Parmila over stilgeboorte van haar zoon: ‘Binnen de islamitische gemeenschap is hierover praten een taboe’ (2024)

Parmila en haar man waren dolblij met het nieuws dat ze een derde kindje zouden verwachten: opnieuw een zoon. Helaas is die blijdschap van korte duur. Parmila blijkt een hematoom zwangerschap te hebben en verliest in april van dit jaar haar zoon Djibriël. How About Mom spreekt haar over verlies en rouw als moeder binnen een islamitische gemeenschap. ‘Praten over verlies is een taboe dat ik wil doorbreken.’

Zou je ons kunnen meenemen in je zwangerschap?

‘Laat ik beginnen met zeggen dat we heel dankbaar waren dat we een derde kindje zouden verwachten. We hadden al twee zoons en wilden graag nog een derde. Toen bleek dat ik in verwachting was, waren we dan ook heel blij. Helaas was de zwangerschap vanaf het begin al onzeker. Ik had veel bloedingen waardoor ik vaak dacht dat ik een miskraam zou krijgen. Toch liet de gynaecoloog me weten dat er geen reden tot zorg was en ik de 10-wekenecho even zou moeten afwachten.’

‘Tijdens die termijnecho zagen ze een bloedstolsel rondom mijn placenta zitten. Dat wordt ook wel een hematoom genoemd. Ik had er nog nooit van gehoord en er spookten gelijk duizend vragen door m’n hoofd: hoe is dit ontstaan? Heeft het invloed op de gezondheid van ons kindje? En hoe verloopt de zwangerschap verder? De bloeding bleek dusdanig groot dat de kans op een vroeggeboorte heel hoog was.’

Je krijgt te horen dat de kans op een vroeggeboorte heel groot zou zijn. Houd je dan ook gelijk rekening met verlies?

‘Ergens natuurlijk wel. Maar we hadden ook hele goede hoop dat Djibriël de 24 weken zou halen. Dat is het termijn dat de artsen medisch gezien mogen ingrijpen. Zou hij eerder geboren worden, dan kan dat niet en zou de kans heel groot zijn dat hij zou komen te overlijden. Dus ja; ergens hielden we rekening met het feit dat we onze zoon zouden verliezen.’

‘Iedere week die voorbijging, voelde weer als een opluchting. Omdat we al twee zoons hadden, ging het leven ook op een bepaalde manier gewoon door. Dat is een fijne afleiding geweest, maar dat neemt niet weg dat je aan het einde van de dag helemaal kapot bent van de onzekerheid.’

Uiteindelijk breken je vliezen nog voor de 24 weken. Wat ging er op dat moment door je heen?

‘Ik wist gelijk: dit is foute boel, dit gaat niet goedkomen. Maar gek genoeg kwam er ook een soort oerkracht in me naar boven. Dat ik me mentaal sterk zou moeten houden, zodat ik Djibriël nog een waardig afscheid zou kunnen geven. Dat verdiende hij. Het lukte me dan ook best goed om rustig te blijven. Ons geloof helpt daar heel erg bij, daar put ik veel kracht uit. Ik heb veel tegen Djibriël gepraat. En tegen hem gezegd: ‘We gaan dit samen doen, het komt goed.’

‘Terugkijkend denk ik dat ik zelfs toen echt goede hoop had. Maar toen de gynaecoloog haar handen op mijn handen legde, wist ik: Djibriël is er niet meer. En dat was ook zo. Ze konden geen hartslag meer vinden. Ik brak totaal. Van het feit dat ik mijn zoon was verloren, maar ook van de gedachte dat hij nog in mijn buik zat en ik zou moeten bevallen. Waar zou ik die kracht vandaan kunnen halen?’

Een dag nadat je vliezen breken, moet je bevallen van je overleden zoon. Hoe was dat voor je?

‘Ook toen heb ik geprobeerd m’n rust te bewaren en veel tegen Djibriël te praten. Na een paar keer persen heb ik hem opgevangen. Hij was zo klein, maar toch zag ik gelijk ook onze zoons in hem. Dat was zo emotioneel en verdrietig. Ik vroeg me de hele tijd af hoe het zou zijn als ik wel drie gezonde zoons zou hebben gehad. Dat is een pijnlijke gedachte.’

‘Vooral het verlaten van het ziekenhuis was emotioneel. Waar andere vrouwen met een klein, gezond baby’tje naar huis gaan had ik een kartonnen doos in m’n handen met daarin Djibriël. Toch wilde ik hem heel graag mee naar huis nemen. Zodat we voor even een gezin van vijf zouden kunnen zijn. Dat we dat gedaan hebben, ben ik heel blij mee en kan ik iedereen aanraden.’

Hoe hebben jullie de korte tijd die jullie hadden als gezin van vijf, beleeft?

‘Die tijd is ontzettend kostbaar geweest. Ik had van iemand de tip gekregen om zoveel mogelijk vast te leggen. Stichting Still is daarom geweest om foto’s te maken, maar ik heb ook veel zelf vastgelegd op video. Zo vonden we het heel belangrijk om het ritueel dat we altijd hebben met onze zoons, ook met Djibriël te doen. Heel simpel, maar gewoon een boekje aan hem voorlezen voor het slapengaan. Om echt het gevoel te hebben dat hij ook even bij ons thuis is geweest en hem te laten weten: jij bent onderdeel van ons gezin.’

Het is nu een paar maanden geleden dat je Djibriël verloor. Hoe gaat het nu met je?

‘Om eerlijk te zijn nog niet goed. Ik zit midden in het rouwproces. De ene dag gaat het beter dan de andere dag, maar het verlies van Djibriël heeft nog geen plekje gekregen. Daarom focus ik me nu compleet op mijn herstel en ben ik bijvoorbeeld nog niet aan het werk. Praten erover werkt goed. Dat is binnen onze gemeenschap niet zo vanzelfsprekend trouwens.’

‘Binnen de islamitische gemeenschap is het normaal om lastige dingen weg te wuiven en er niet over te praten. Dat is best lastig, omdat ik zelf wel heel erg die behoefte heb. Online kwam ik gelukkig veel vrouwen tegen die hetzelfde hadden meegemaakt, maar het viel me wel op dat zij niet de islam aanhangen. Dat vond ik opvallend, want er zouden toch echt ook islamitische vrouwen moeten zijn die hun kind zijn verloren? Daarom heb ik een platform opgericht voor islamitische moeders die een kind hebben verloren. De naam van het platform is ‘See you in Djannah Ummi’. Dat betekent: ‘Zie je in het paradijs mama’. Hiermee wil ik een veilige plek creëren om het er met elkaar over te hebben en steun in elkaar en ons geloof te vinden. Praten over verlies is heel belangrijk, ongeacht waar je vandaan komt.’